یکی از روش‌هایی که سال‌هاست آمریکا از آن بهره می‌برد، بیگانه کردن مخاطبان هدف از فرهنگ خود و اشاعه فرهنگ آمریکایی در بین آن‌هاست. از همین رو، وزارت خارجه آمریکا به استفاده از اشخاصی روی آورده که اصطلاحاً به آنها "سفیران موسیقی" گفته می‌شود.
وزارت خارجه آمریکا به این سفیران موسیقی مأموریت می‌دهد تا به کشورهای مورد نظر -که عمدتاً کشورهای جهان سوم، کشورهای اسلامی و کشورهای مخالف هژمونی آمریکا در جهان هستند- سفر کرده و در آنجا دست به برگزاری کنسرت‌های موسیقی بزنند. این کار سبب می‌شود تا فرهنگ آمریکایی از طریق موسیقی در این کشورها شیوع پیدا کند.
از آنجا که آمریکا برای انجام چنین عملیات‌هایی در داخل ایران با محدودیت‌هایی همراه است، لذا وزارت خارجه این کشور تصمیم گرفته تا از طریق اینترنت و فضای مجازی بخشی از یورش‌های فرهنگی خود را به اجرا در آورد. در همین راستا، این وزارت با صرف هزینه‌هایی دست به گماشتن اشخاص و ایجاد سایت‌هایی برای انجام چنین کاری زده است تا بلکه این سفیران مجازی موسیقی بتوانند مأموریت‌های خود را از طریق این وبگاه‌ها در مورد مخاطبان فارسی‌زبان خود به اجرا در آورند.
مسلما موسیقی تاثیری عمیق بر روان انسان دارد و اگر به طریق مناسب از آن استفاده شود می‌تواند سبب آرامش خاطر و حتی درمان بسیاری از بیماری‌های روانی و یا جسمانی شود، اما مسئله‌ای که در اینجا مطرح است، این است که نوع موسیقی و آهنگی که مورد حمایت وزارت خارجه آمریکاست و این سفیران مجازی موسیقی مامور به ترویج آن هستند از نوعی نیست که آرامش درونی برای انسان به همراه بیاورد.
این نوع موسیقی‌ها عمدتا از آن دسته هستند که تنها سبب از خود بی‌ خود شدن هر چه بیشتر انسان می‌شود و مضامین آنها به گونه‌ای‌ است که پیام‌های پوچ‌گرایی، درماندگی، انسان‌پرستی و خداستیزی به همراه دارد.
استفاده از سفیران موسیقی از دوران جنگ سرد رواج داشته است. حال پس از فروپاشی بلوک شرق، آمریکا تصمیم گرفته است تا این رویکرد را در قبال کشورهای اسلامی از جمله کشورمان ایران در پیش گیرد.